اگر این علائم را دارید، خودشیفته هستید!

پرشین طب – مقالات پزشکی | به گزارش پرشین طب؛ یکی از موضوعات جالبی که می توان در اجتماع درخصوص آن تبادل نظر کرد این است که تا چه اندازه فردی خودش را دوست میدارد و یا اینکه توانایی هایش را آنقدر بالا می بیند که این برخلاف واقعیت است. حال واقعا افرادی که این به اصطلاح خودشیفته اند، دارای چه ویژگی هایی هستند. آیا این خودشیفتگی مختص اعتماد به نفس آنان می شود یا اینکه فرد خودشیفته نظرها و عقاید اطرافیان خود را نیز قبول ندارد! اگر می خواهید بدانید یک فرد خودشیفته دارای چه ویژگی هایی است این مطلب را دنبال کنید.

البته بین خودشیفتگی (غرق شدن در خود) و داشتن اختلال شخصیتی خودشیفته که یک بیماری روانی تلقی می شود، تفاوت وجود دارد. اگر تنها برخی از رفتار های زیر برایتان آشنا هستند، با فردی خودپرست سر و کار دارید. ولی اگر فردی بیشتر این خصوصیات را در خود دارد، ممکن است دچار یک اختلال باشد و یک روانپزشک می تواند به این بیماری پی ببرد.

علایم خودشیفتگی

در افسانه ای یونانی، مرد جوان و زیبارویی به نام نارسیسوس تصویر خودش را در آبگیری می بیند و دلباخته ی خودش می شود.

برایتان آشنا نیست؟ آیا دیگران از دست این فرد ناراحت و دلخور هستند؟ آیا فرد مورد نظر در روابطش دچار مشکل نمی شود؟ آیا او خودش را در اولویت قرار می دهد و فکر می کند فقط حق با اوست؟ ممکن است او این خصوصیات را نیز داشته باشد:

او خیلی درباره ی خودش سخن می گوید و اکثراوقات به خودش فکر می کند.
به دنبال جلب توجه و تحسین است.
درباره ی استعداد ها و دستاورد هایش اغراق می کند.
فکر می کند فرد خیلی خاصی است.
اهدافی غیرواقعی در سر می پروراند.
خیلی تند و سریع تغییر رفتار می دهد.
احساسات دیگران را جدی نمی گیرد.
هرطور که شده می خواهد پیروز شود.
درباره ی قدرت، ثروت و موفقیت بی انتها خیالبافی می کند.

چنین افرادی در نگاه اول دارای عزت نفس و اعتماد به نفس زیادی هستند ولی بعد از مدتی، متوجه خواهید شد که عکس آن حقیقت دارد. در واقع این تظاهر به قدرت از حس بی اعتمادی و عدم امنیت کافی نشأت می گیرد. او می خواهد که حسادت دیگران را برانگیزد ولی در واقع خودش به دیگران رشک می ورزد. او به دنبال رقابت است. موفقیت های دیگران را تهدید تلقی می کند. روابطش کوتاه بوده و خیلی زود دچار طوفان می شوند. چیزی که از او باقی می ماند تنها احساساتی آسیب دیده است.

احساساتش به سادگی لطمه می خورند ولی او تصمیم می گیرد که ناراحتی اش را بروز ندهد و یا با خشم آن ها را تلافی کند. طاقت ندارد مورد انتقاد واقع شود. وقتی دچار اشتباه و لغزش می شود، بهانه تراشی می کند و مسئولیت کارش را برعهده نمی گیرد. او خودش را یک راهبر بالفطره می داند که قادر است برای دیگران تعیین تکلیف کند. او خوب گوش نمی دهد و معمولاً سخن دیگران را قطع می کند. رابطه برای او جاده ی یک طرفه است.

ممکن است فرد، خودشیفته باشد ولی دچار اختلال نباشد به گونه ای که این حالت به زندگی عادی او آسیبی نرسانده است. این موضوع ثابت شده است که دیگران به سمت افراد خودشیفته جذب می شوند و آن ها را جذاب، هیجان انگیز و دوست داشتنی می دانند. اعتماد به نفس بسیار جذاب است. بسیاری از طلایه داران موفق، افرادی جسور و پرتوقع هستند.

مطلب مرتبط: در مورد خود زشت پنداری بیشتر بدانید

تشخیص

هیچ آزمایش بالینی برای تشخیص اختلال روانی وجود ندارد. اگر تغییری محسوس در رفتار فرد رخ دهد، پزشک با آزمایش خون، معاینه ی جسمی و اسکن مغزی به بررسی بیماری جسمی می پردازد. اما اگر دلیل مشخصی وجود نداشته باشد، روانشناس یا روانپزشک با پرسیدن سوالاتی هدف دار، به بررسی علت می پردازند.

بسیاری از متخصصان از پرسشنامه ی سنجش میزان خودشیفتگی استفاده می کنند که شامل ۴۰ سوال می شود و میزان قدرت وتوجهی که یک فرد می طلبد را اندازه می گیرد.

عادات فرد به طور معمول در سال های نوجوانی یا کمی پیش از آن (زمانی که شخصیت در حال شکل گیری است) کاملاً ظهور پیدا می کنند. اما نمود آن از ۸ سالگی (هنگامی که فرد از عکس العمل افراد نسبت به خودش آگاهی پیدا می کند) آغاز می شود.

مطالعه ی اخیر در دانشگاه ایالتی اوهایو نشان می دهد که بسیاری از مردم خودشان تأیید می کنند که خود شیفته هستند و نسبت به آن احساس غرور دارند. به همین دلیل درصدد رفع آن بر نمی آیند.

علل ایجاد خودشیفتگی

دلیل مشخصی وجود ندارد اما نظریات مختلفی ارائه شده است. برخی گمان می کنند عوامل مختلفی از شیوه ی تربیتی گرفته تا نحوه ی برخورد فرد با اضطرابش در این امر دخیل هستند. والدینی که از فرزندان خود تندیسی می سازند و به ستایش وی مشغول می شوند، بذر خودشیفتگی را در وجود او می کارند. میان مراقبت و حمایت افراطی، تفاوت وجود دارد.

البته خلاف آن هم صحت دارد. کودکانی که مورد بی توجهی یا آزار واذیت واقع شده باشند، بطور غریزی خود محوری را برای بقا انتخاب می کنند. آن ها فکر می کنند که تنها خودشان باید از خودشان مراقبت کنند و نه هیچ کس دیگر.

درمان

درمانی وجود ندارد. هدف این است که اعتماد به نفس فرد بالا برود وانتظارات واقع بینانه تری از اطرافیان داشته باشد.

دارویی برای این بیماری روانی وجود ندارد. البته گاهی خودشیفتگی و افسردگی یا اضطراب دست به دست هم می دهند که در این صورت درمان دارویی می تواند مؤثر باشد.

اگر فرد خود شیفته به مواد مخدر و یا الکل اعتیاد داشته باشد، که خیلی شایع است، بسیار مهم است که به دنبال درمان اعتیاد نیز باشید.

در مورد کودکان، پزشکان توصیه می کنند که اگر والدین بیش ازحد از او حمایت می کردند؛ باید ازتوجه خود بکاهند و بالعکس اگر کم توجهی می کردند؛ حالا باید بیشتر از او حمایت کنند.

بسته به میزان انتقاد پذیری فرد و تمایل او به تغییر، فرد خودشیفته می تواند بیاموزد که چگونه با دیگران تعامل مثبتی داشته باشد.

منبع : baghdaroo